Θα περίμενε κανείς αυτή η πρωτοφανής για τα ελληνικά χρονικά τραγωδία να αποτελέσει τη θρυαλλίδα καταιγιστικών και δομικών αλλαγών προκειμένου να μην επαναληφθεί στο μέλλον.
Από όσα έχουν γίνει, όμως, τις τελευταίες ημέρες οι παραπάνω προσδοκίες διαψεύδονται παταγωδώς.
Η πραγματοποίηση της απεργίας στο δημόσιο τομέα αποτελεί την πιο τρανή απόδειξη ότι επί της ουσίας δεν θα αλλάξει τίποτα και πως η χώρα ξεκίνησε ήδη το δρομολόγιο προς την επόμενη "τράκα" με την ευθύνη ενός άλλου σταθμάρχη.
Η απεργία συμπυκνώνει τα τρία βασικά αιτήματα του συνδικαλισμού στον δημόσιο τομέα. Και ας εξετάσουμε στο υποθετικό ενδεχόμενο που αυτά τα αιτήματα είχαν υλοποιηθεί στην περίπτωση του ΟΣΕ, αν θα είχε αποφευχθεί το ατύχημα.
Το βασικό αίτημα του ελληνικού κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού – υπό τη μόνιμη επωδό των "τραγικών" ελλείψεων προσωπικού - είναι "περισσότερες προσλήψεις". Στην προκειμένη περίπτωση δυσκολεύεται κάποιος να μην μιλήσει για θράσος όταν συνειδητοποιεί τι έγινε το μοιραίο βράδυ στη βάρδια του μοιραίου "σταθμάρχη". Όπως προκύπτει από την έρευνα και τις καταθέσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, ο κατά γενική ομολογία "νέος" και άπειρος "σταθμάρχης" την κρίσιμη ώρα από τις 22.00 έως τις 23.00 δεν έπρεπε να είναι μόνος του στην υπηρεσία του αφού στο βαρδιολόγιο αναφέρονταν άλλοι δύο που είχαν φύγει νωρίτερα από τη λήξη της βάρδιας. Κατά ομολογία των ίδιων των εργαζόμενων έπρεπε να βρίσκονται μαζί άλλοι δυο "παλιοί" και πιο έμπειροι σταθμάρχες. Οι σταθμάρχες υπήρχαν, λοιπόν, αλλά δεν ήταν στη θέση τους. Αναρωτιέται κανείς τι θα είχε προσφέρει η πρόσληψη περισσότερων σταθμαρχών. Και να υπήρχαν άλλοι δέκα σταθμάρχες στο συγκεκριμένο πόστο το πιθανότερο θα ήταν να λείπουν και αυτοί. Μετά από τριήμερο και νυχτερινή βάρδια... Σε αυτό συνηγορεί και ότι είχε αφεθεί για πολλές συνεχόμενες νύχτες στη νυχτερινή βάρδια ο άπειρος και μοιραίος "σταθμάρχης" με τους έμπειρους να είναι σπίτι τους...
Το δεύτερο αίτημα του ελληνικού συνδικαλισμού είναι "καμία αξιολόγηση". Με το πρόσχημα ότι οι αξιολογήσεις θα γίνουν με κριτήρια κομματικά, αναξιοκρατικά κλπ πολεμούν λυσσαλέα οποιαδήποτε προσπάθεια αξιολόγησης, ακόμη και την πιο καλόπιστη και ειλικρινή. Φτάσαμε στο σημείο πρόσφατα το υπουργείο Παιδείας να προσπαθεί να εφαρμόσει – φοβικά και κατευναστικά - την αυτοαξιολόγηση των εκπαιδευτικών και αυτοί να αντιδρούν με σφοδρότητα. Ούτε την αυτοαξιολόγηση δεν θέλουν! Είναι πανθομολογούμενο πλέον, μετά το θάνατο 57 ανθρώπων, ότι πολλοί από τους μοιραίους εργαζόμενους του ΟΣΕ δεν ήταν επαρκείς. Αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ότι είτε η απουσία είτε η τύποις αξιολόγηση στον ΟΣΕ και η συνακόλουθη ατιμωρησία, είναι δολοφονικές
Το τρίτο μόνιμο αίτημα του ελληνικού συνδικαλισμού είναι "όχι στην ιδιωτικοποίηση". Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, ο ΟΣΕ δεν είχε ιδιωτικοποιηθεί. Ήταν καθόλα κρατικός και ο μοιραίος σταθμάρχης ή οι μοιραίοι σταθμάρχες ήταν υπάλληλοι δημόσιου οργανισμού. Διορισμένοι και επιλεγμένοι από κομματικούς μηχανισμούς πελατείας, πράσινης, γαλάζιας και ροζ.
Βλέποντας λοιπόν την επομένη του δυστυχήματος ότι δεν γίνεται κουβέντα για κανένα από τα παραπάνω ενώ και η ίδια η κυβέρνηση προσεγγίζει το ζήτημα μόνο με όρους "ελλείψεων προσωπικού", ελλείψεων υποδομών και όχι αναγκαίων παρεμβάσεων για να βελτιωθεί η αποδοτικότητα και η αποτελεσματικότητα του ανθρώπινου παράγοντα, ο οποίος είναι κρίσιμος και καίριος δεν μπορούμε παρά να είμαστε απογοητευμένοι. Δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία σε κρίσιμες υπηρεσίες αποδείχθηκε με τον πιο τραγικό τρόπο ότι δεν χωράει. Ακόμη και όλα τα ηλεκτρονικά συστήματα να ήταν στη θέση τους και να λειτουργούσαν τέλεια, ο ανθρώπινος παράγοντας θα ήταν και πάλι κρίσιμος για να την αποφυγή μιας καταστροφής. Το σιδηροδρομικό ατύχημα που έγινε το 2016 στη Γερμανία έξω από το Μόναχο συνηγορεί προς την παραπάνω άποψη. Ο Γερμανός σταθμάρχης έπαιζε την ώρα της βάρδιάς του video game στο κινητό του έχοντας στείλει δυο αντίθετα κινούμενα τραίνα στην ίδια γραμμή. Τα αυτόματα συστήματα – που λείπουν από την Ελλάδα - τον "ξύπνησαν" χτυπώντας συναγερμό. Πανικόβλητος προσπάθησε να στείλει μηνύματα στους δυο μηχανοδηγούς αλλά πατούσε λανθασμένους κωδικούς στο σύστημα επικοινωνίας. Από τη σύγκρουση έχασαν τη ζωή τους 12 άνθρωποι και τραυματίστηκαν δεκάδες.
Απαισιοδοξία για το μέλλον γεννούν και οι απαντήσεις σε πρόσφατη δημοσκόπηση τα αποτελέσματα της οποίας ήρθαν στην αντίληψή μας. Την ώρα που βλέπουμε πανό με το σύνθημα "το κράτος σκοτώνει" η πλειονότητα των πολιτών θεωρεί ότι μεγάλη ευθύνη για το ατύχημα φέρει η ιδιωτικοποίηση της Τραινοσέ. Μόνο που ο ΟΣΕ που ελέγχει το δίκτυο και τους σταθμάρχες είναι κρατικός. Στην ίδια δημοσκόπηση οι πολίτες κατά πλειοψηφία ζητούν την κρατικοποίηση του ΟΣΕ! Πρόκειται προφανώς για σύγχυση πάνω στον θυμό και την οργή. Ο θυμός και η οργή, όμως, είναι πεδίο δραστηριοποίησης των επιτήδειων κάθε είδους. Αυτό ίσως που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι για να γίνουν οι αναγκαίες αλλαγές που θα περιορίσουν το ενδεχόμενο μιας νέας τραγωδίας, πρέπει να αλλάξουν οι ίδιοι οι πολίτες έμπρακτα και να τις απαιτήσουν. Το είπε παραστατικά πριν από μερικές ημέρες μιλώντας στην ΕΡΤ ο ακαδημαϊκός και φιλόσοφος Θεοδόσης Τάσιος: "…δείκτες αντικοινωνικότητας έχουμε εντοπίσει εδώ και δεκάδες χρόνια στον τόπο μας, αλλά δεν λέγονται, δεν ακούγονται, διότι υπάρχει αυτή η στρεβλή πολιτική. Ο λαός είναι εκείνος ο οποίος με τον βίον του, με την τιμιότητά του παράγει την πολιτική. Πώς είναι δυνατόν αυτός να είναι εκτός κριτικής; Δεν γίνονται αυτά, δεν υπάρχουν".