Όλες οι αποφάσεις της ζωής μας, ένα «πάμε κι όπου βγει» (του Παύλου Α. Στράνα)

 

ΠΑΜΕ ΚΙ ΟΠΟΥ ΒΓΕΙ…

Δυστυχώς, όπως στρώνουμε, κοιμόμαστε.
Ανίκανους επιλέγουμε, ανίκανοι μας διοικούν, διαχρονικά,
από την εποχή της Τουρκοκρατίας μέχρι και σήμερα.
Κάθε συζήτηση πέρα από αυτό περιττεύει.

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, αλλά το δένδρο σαπίζει από τις ρίζες.
Δυστυχώς σ αυτή τη χώρα, και το κεφάλι και τις ρίζες, τα έχουμε και τα δύο σάπια.

του Παύλου Α. Στράνα

Όλη η Ελλάδα, ένα «πάμε κι όπου βγει».
Όλες οι αποφάσεις της ζωής μας, ένα «πάμε κι όπου βγει».
Βλέπεις στο μπαρ μια κοπέλα, σου αρέσει, σε τρεις μήνες την παντρεύεσαι, «πάμε κι όπου βγει».
Σε δέκα μήνες κάνεις ένα παιδί, αν και δεν έχεις σταθερή δουλεία, και τσακώνεσαι με την σύντροφο, έλα μωρέ, «πάμε κι όπου βγει».
Παίρνεις δάνειο για σπίτι, αν και έχεις μικρό εισόδημα, «πάμε κι όπου βγει».
Αλλάζεις, δουλειά, οδηγείς πιωμένος, παραβιάζεις το στοπ, ψηφίζεις λάθος κόμμα, έχεις ανασφάλιστο αυτοκίνητο, φοροδιαφεύγεις, έλα μωρέ, «πάμε κι όπου βγει».
Πληρώνεις για να πάρεις το δίπλωμα, παρακάμπτεις τον έλεγχο του ΚΤΕΟ, γυρνάς τα χιλιόμετρα πίσω, παίρνεις φακελάκι για να χειρουργήσεις, δεν κόβεις αποδείξεις στο μαγαζί σου, βάζεις μέσον για να διοριστείς, διορίζεις με μέσον ανίκανους, όλα και όλοι σ αυτή τη χώρα, παίρνουνε αποφάσεις με μία και μόνο φιλοσοφία, «Πάμε κι όπου βγει».

Γιατί να σκεφτεί και να ενεργήσει με υπευθυνότητα ο Υπουργός, ο προϊστάμενος του Υπουργείου, ο Τμηματάρχης, ο σταθμάρχης, ο μηχανοδηγός, όταν διαχρονικά όλοι οι Έλληνες παίρνουμε αποφάσεις με μοναδικό κριτήριο αυτή τη φράση που στοίχειωσε στα Τέμπη, και σκότωσε 50 νέα παιδιά;
Ακριβώς όπως σκοτώνει αυτός που παραβιάζει το στοπ, αυτός που «σκοτώνει» διορίζοντας ανίκανους σε θέσεις ευθύνης, αυτός που νομοθετεί χωρίς να ξέρει τι λένε οι νόμοι που ψηφίζει.
Και πιο πολύ αυτός που ΒΛΕΠΕΙ, ΞΕΡΕΙ, ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΙ την παρανομία, αλλά αντί να την καταγγείλει, την εκμεταλλεύεται για να κάνει τη δουλειά του, και όσο για τις συνέπειες, έλα μωρέ, «πάμε κι όπου βγει».
Και ΑΥΤΟΣ, είμαστε όλοι εμείς
Δεν υπάρχει κανένας αμέτοχος, για τις δολοφονίες που έγιναν στα Τέμπη.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΈΛΛΗΝΑΣ, δεν είναι αθώος του αίματος των παιδιών.
ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΟΧΟΙ.
Είμαστε ένοχοι, γιατί στις εκλογές ψηφίζουμε, όσους μας κάνουν ρουσφέτια, και όχι τους ικανούς.
Είμαστε ένοχοι, γιατί όλοι μας, βλέπουμε να κλέβουν τα λεφτά του Δημοσίου, αλλά αντί να βγούμε στους δρόμους, ψάχνουμε καμιά τρύπα στο σύστημα μήπως τρυπώσουμε κι εμείς στο τσιμπούσι.
Γιατί αυτούς που ψηφίζουμε, χρεώνουν ακατάπαυστα τα δημόσια ταμεία, και εμείς τους ξαναψηφίζουμε.
Γιατί βλέπουμε τους κυβερνήτες να βάζουν σε θέσεις κλειδιά της διοίκησης, τους αποτυχημένους υποψήφιους των εκλογών, περιφρονώντας την επιλογή μας.
Γιατί βλέπουμε να απολύεται ο συνάδελφος μας, και να φορτώνουν τη δουλειά του σε μας, αλλά καθόμαστε στ αυγά μας, τυχεροί που δεν απέλυσαν εμάς.
Γιατί δεσμεύουν την περιουσία του Δημοσίου, την περιουσία μας, για εκατό χρόνια, και εμείς τους χειροκροτούμε, εναλλακτικά πότε τον έναν, πότε τον άλλον, και πότε όλους μαζί.

Ο Σταθμάρχης που ξέχασε το κλειδί σε λάθος θέση, ο μηχανοδηγός που ξέχασε να κάνει την αναγγελία, η υπάλληλος που ξεχνάει να βγάλει τη σύνταξη του ηλικιωμένου, ο προϊστάμενος που ξεχνάει να υπογράψει τη σύμβαση για εξοπλισμό ασφαλείας, ο διευθυντής που ξεχνάει να ελέγξει τη νομιμότητα της επιδότησης, ο εργοδότης που ξεχνάει να κολλήσει τα ένσημα στου εργαζόμενους, ο πιλότος που ξεχνάει να ξεκουραστεί πριν την πτήση, ο ηλικιωμένος που ξεχνάει να δει το στοπ, ΟΛΟΙ ΜΑ ΟΛΟΙ, είμαστε κομμάτια του ίδιου παζλ, κομμάτια του παζλ, «Ελα μωρέ, πάμε κι όπου βγει» , απλά αλλάζει ο αριθμός των θυμάτων που προκαλούμε,
άλλοτε ένας δύο αδικημένοι πολίτες, και άλλοτε δεκάδες νεκροί.
Δυστυχώς, όπως στρώνουμε, κοιμόμαστε.
Ανίκανους επιλέγουμε, ανίκανοι μας διοικούν, διαχρονικά,
από την εποχή της Τουρκοκρατίας μέχρι και σήμερα.
Κάθε συζήτηση πέρα από αυτό περιττεύει.

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, αλλά το δένδρο σαπίζει από τις ρίζες.
Δυστυχώς σ αυτή τη χώρα, και το κεφάλι και τις ρίζες, τα έχουμε και τα δύο σάπια.


Π.Α.Σ.