[…]Αν σκεφτεί κανείς πόσα έξοδα γίνονται μόνον για την μετακίνηση τόσου στρατιωτικού υλικού (έμψυχου και άψυχου) μπορεί να φανταστεί πόσο μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και πόση σημασία δίνεται στην υπεροχή δύναμης και κυριαρχίας. Οπότε φυσικό ειναι να ψάχνουν για αίτια σύγκρουσης μεταξύ τους […] σχολίασε η κυρία Μαρία Μαυρομιχάλη.
[…]Δεν συμφωνώ διόλου ότι οι πόλεμοι γίνονται διά τα χρήματα!!! Αυτό είναι η δικαιολογία-δόλωμα που θέλουν να καταπιούμε[…] απάντησε ο κύριος Παναγιώτης Μαρίνης.
Έτσι μέ παρεκίνησαν να προσφέρω τήν δική μου άποψη:
’Εάν άποφασίσουμε να σκεφτοΰμε λαμβάνοντας ύπ’ οψιν μία εντελώς διαφορετική θεώρηση ή οποία δέν συμπεριλαμβάνει τήν γεωπολιτική καί όλους αυτούς τούς δυσνόητους όρους πού εμπλέκονται μέ τούς κανόνες διεθνούς δικαίου, τίς ύποκριτικές προσποιήσεις τερατωδών οργανισμών όπως αύτήν τών Ηνωμένων Εθνών καί τίς φανφάρες τής παγκόσμιας ειρήνης καί άλληλεγγύης, θά παρατηρήσουμε ότι μόνον οί μεγαλύτεροι παρανομούντες είναι αύτοί οί όποιοι δικαιώνονται πού στήν ούσία καθορίζουν το τί είναι δίκαιον. Έτσι λοιπόν θά προσεγγίσουμε το θέμα παίρνοντας παράδειγμα άπό πράγματα καί γεγονότα τά όποια είναι γνωστά σέ όλους μας, τά έχουμε βιώσει καί συνεπώς δικαιούμεθα να εκφέρουμε άποψιν, διότι ειμεθα «έπαΐοντες» στον βαθμό πού μας αναλογεί.
Άς θυμηθούμε λοιπόν τήν παιδική μας ήλικία, έκείνη τήν ανέμελη έποχή κατά τήν οποία ό κόσμος μας απολάμβανε τήν προστασία των γονέων μας καί τού κοντινού κοινωνικού περιβάλλοντός μας, τό «βαρετό» σχολείο μας πού αποτελούσε τήν μεγαλύτερη πηγή γνώσεων καί προσλήψεως πληροφοριών γιά τήν μετέπειτα ζωή μας.
Ήταν ό χώρος ό όποιος μας έφερε γιά πρώτη φορά μέ ήπιο τρόπο σέ έπαφή μέ τά μυστικά τής αλληλεπιδράσεως μεταξύ τών ανθρώπων, μας προσέφερε γιά τά άμαθα μάτια μας θεαματικές αποκαλύψεις, μας έκανε νά νοιώσουμε τά πρώτα σκιρτήματα τής αγάπης, τής ζήλειας, τού φόβου, τής αδικίας καί τόσων άλλων πού ύπήρχαν διάχυτα στούς χώρους τών τάξεων καί τού προαυλίου. Πλανιόντουσαν στόν αέρα καί από αύτά γευόμασταν κάθε ήμέρα τρεφόμενοι καί παίρνοντας στοιχεία γιά νά έτοιμαστούμε γιά τίς μετέπειτα έμπειρίες μας. Γιά κάποιους τό σχολείο τελείωσε καί κάποιοι δέν είχαν αύτήν τήν τύχη, παρά μόνο παρόμοιες σέ άλλα μέρη όπου προσέφεραν μέ τόν δικό τους τρόπο τό «σχολείο» πού ό κάθε άνθρωπος αναπόφευκτα περνα στή ζωή του.
Όπως λένε κάποιοι επιστήμονες καί μάλιστα χρησιμοποιούν άριθμούς πού έχουν προκύψει -όπως λένε – από καταξιωμένες έπιστημονικές μεθόδους, ό άνθρωπος βρίσκεται έκτεθειμένος κάθε ήμέρα στή ζωή του σέ έναν τεράστιο άριθμο πληροφοριών άπο τίς όποιες μπορεί νά άντιληφθή καί νά έκμεταλλευθή ένα πολύ μικρο ποσοστό. Μάλιστα κάνουν λόγο γιά 34 GB όσα δηλαδή θά χρειαζόταν νά ύπερφορτωθή ό σκληρός δίσκος ένος φορητού ύπολογιστού σέ διάρκεια μίας έβδομάδος.
Όμως έπειδή τά πράγματα δέν είναι ποσοτικά, ή μνήμη μας είναι κατά πολύ άνώτερη άπο τού όποιουδήποτε ύπολογιστή, ίσως θά μπορέσουμε νά έκμεταλλευτούμε τίς γνώσεις μας, άκόμη κι αύτές πού νομίζουμε ότι δέν έχουμε πού είναι διατηρημένες στον έγκέφαλό μας, άρα βρίσκονται στήν κατοχή μας άπο πάσα στιγμή, πλήν όμως είναι δομημένες μέ έναν διαφορετικο τρόπο τον όποίο δέν χρησιμοποιούμε συχνά γι’ αύτο καί έχουμε τήν έντύπωση ότι δέν θυμόμαστε ή ότι δέν ξέρουμε.
Μέ αύτού τού είδους τίς μνήμες πού θά άνακαλέσουμε θά έχουμε τήν δυνατότητα νά προσεγγίσουμε τίς άπαντήσεις μας προκειμένου νά άνακαλύψουμε τίς αιτίες τών πολέμων καί μπορούμε νά είμαστε βέβαιοι ότι ναί μέν μπορεί το άποτέλεσμα νά μήν άποτελή τήν πλήρη καί μοναδική άπάντηση, άλλά είμαι βέβαιος ότι θά προσφέρη μία ικανοποιητική αιτιολόγηση, διότι όπως γνωρίζουμε δέν ύπάρχει τίποτα τόσο άπόλυτο βέβαιο άνεξαρτήτως τού βαθμού γνώσεων ή πληροφορήσεως.
Άς ξεκινήσουμε λοιπον μέ το πώς αισθανόμασταν έμείς σάν παιδιά στήν καθημερινή μας ζωή πού πηγαίναμε νά συναντηθούμε καί νά άλληλεπιδράσουμε στήν δική μας μικρή κοινωνία τού σχολείου μας, ό καθένας μπορεί νά φέρη τίς δικές του ξεχωριστές άναμνήσεις άλλά ό,τι καί νά ύποθέσετε δέν θά άποφύγετε νά παραδεχθείτε πώς είναι λίγο ώς πολύ παρόμοιες, άλλά καί νά καταλάβετε ότι αύτά πού αισθανόσασταν έσείς το αισθάνονταν καί οί άλλοι.
Τότε, έκείνα τά χρόνια, αύτο δέν το ξέρατε καί νομίζατε ότι το κάθε παιδί «αισθάνεται» διαφορετικά άπο έσάς γι’ αύτο καί προσπαθούσατε νά άνταλλάξετε άπόψεις γιά νά μάθετε έάν έκείνο αισθανόταν καλύτερα ή χειρότερα. Βέβαια οί διακυμάνσεις καί οί διαθέσεις είναι πάντοτε διαφορετικές, άλλά αύτο πού αισθάνονται οί άνθρωποι κάτω άπο τίς ίδιες συνθήκες, είναι έπί το πλείστον παρόμοιο.
Τώρα πια στήν ενήλικη μας ζωή γνωρίζουμε καί μπορούμε να κρίνουμε ότι ακόμη κι αν τότε εκείνα τα χρόνια ό φίλος μας ή ή φίλη μας φαινόταν οτι δεν φοβόταν για παράδειγμα κάτι, ήταν γιατί είχε καλύτερο τρόπο να το έλέγξη καί όχι το οτι δεν αισθανόταν τον ίδιο φόβο με εμάς. Ή επιθυμία μας να έχουμε ένα παιχνίδι ή ένα ωραίο φόρεμα πού βλέπαμε δέν ήταν διαφορετική σέ κανένα άπό τα παιδιά καί ολα μπορούσαν να ονειρευτούν πώς είναι καί δικό τους, όμως, μερικά άπό αύτά είχαν έλπίδα ότι μπορούσαν να τα άποκτήσουν, άλλα όχι, όπότε άπλά έστρεφαν τήν προσοχή τους σέ κάτι άλλο βρίσκοντας κάποια δικαιολογία για να καλύψη τήν έλλειψη πού έκαιγε τα σωθικά τους. Αύτή ήταν ή πρώτη έμπειρία όλων μας μέ τήν γνωστική άσυμφωνία. Άλλα πάλι παιδιά διακατέχονταν άπό ίσχυρα καί δυσνόητα συναισθήματα πού ή διαίσθησή τους έλεγε ότι δεν ήταν σωστά, άλλα άφού έτσι αισθάνονταν, έτσι μάλλον θα έπρεπε να είναι καί ή έννοια τού μίσους άρχισε να κάνη την εμφάνισή του.
Σαν προπομπός αύτό τό αίσθημα άρχισε να άφυπνίζη τό θηρίο τού έγωϊσμού μέσα στο παιδί, κάτι πού έμελλε να είναι ένας άπό τούς πλέον σημαντικούς καί διαχρονικούς άντιπάλους για ολη τήν διάρκεια τής ζωής του. Ή συνέπεια αύτής τής έμφανίσεως άρχίζει πλέον να διαμορφώνη τόν χαρακτήρα τού παιδιού τό όποίο σαν φυσικός οργανισμός έπιδιώκει τήν έπιβίωσή του ένστικτωδώς, άλλα καί τήν ύπεροχή του, διότι ό κανών μέσα του λέει ότι ύφίσταται μία άνελέητη άξιοκρατία κατα τήν όποία έπιβιώνει τό ικανότερο είδος καί αύτό τό είδος πού κατορθώνει να έπιβιώσει ή φύση τό εύνοεί.
Τότε είναι πού πραγματικά ξεκινάει ό πόλεμος καί ό αγώνας για τήν ανακάλυψη του ίκανοτέρου· είναι το παιχνίδι πού έχει το άλλο το παιδί; είναι το ωραίο φόρεμα πού φοράει το κοριτσάκι; Ποιο παιδάκι είναι πιο όμορφο; Το ξανθό ή το μελαχρινό; Μήπως αυτό πού χτενίζει τα μαλλιά του έτσι ή το άλλο πού ξέρει καλύτερα τήν γεωγραφία, αύτο πού άπαντάει άμέσως στην δασκάλα ή το άλλο πού όπως λέει ότι βαριέται καί δεν δίνει σημασία σέ αύτά πού μάς μαθαίνει ή δασκάλα γιατί, οπως λέει καί πάλι δεν χρειάζονται αύτά κι οταν μεγαλώσει θά άναλάβη την δουλειά τού μπαμπά του.
Τόσα πολλά δύσκολα καί θαυμαστά καί πόσο δύσκολο νά τά ζυγίση ένα παιδί, μά άκόμη κι άν ήθελε, σέ ποιόν θά τά πή καί πόσα θά πή στή μαμά του, άλλά καί σέ πόσα θά πάρη άπάντηση άφού το βλέπει, το αισθάνεται οτι άκόμη κι ή μαμά του δέν τά λέει όλα, δέν καταλαβαίνει τί είναι αυτό πού με τρώει, άλλά καί πάλι πώς θά το πω άφού το νοιώθω ότι προέρχεται βέβαια από μέσα μου άλλά για κάποιο λόγο το νοιώθω ότι κουβαλάει κάτι κακό έπάνω του.
Όλα τά παιδιά περνούν άναγκαστικά άπο αύτά τά στάδια ζυμώσεως καί άναλόγως μέ τήν ιδιοσυστασία τους διαβαθμίζονται σέ άλλα τολμηρά, άλλα δειλά, άλλα έπικεντρώνονται σέ διαφορετικές δραστηριότητες, μερικά ρίχνονται μέ τά μούτρα στο διάβασμα άλλά όλα τελικά δεν μπορούν νά αποτρέψουν το ύγειές όνειρο νά ύπερέχουν στήν παρέα τους, νά διαπρέψουν στο σχολείο τους νά είναι πρώτοι στά άγωνίσματα, νά διαπρέψουν στήν βαθμολογία.
Παρά το ο,τι κάνουν, ή τελικά έπιλέγουν νά κάνουν, ή πιο ισχυρή άνάμνηση παραμένει καί άκολουθεί το παιδί, αύτο το όνειρο-οραμα πού έχει νά διακρίνεται καί νά διαπρέπη κι αύτο γιατί βρίσκεται καί ξοδεύει τον περισσότερο χρόνο μέ αύτο το «άλλο» πού βρίσκεται μέσα του, πού είναι δύσκολο στο χειρισμό του άλλά περιέργως τού προσφέρει κινητική ένέργεια καί δύναμη. Τί στο καλο είναι δέν ξέρει άλλά άφού ύπάρχει έκεί, έτσι θά ’ναι.
Σύντομα αρχίζουν να διαλύουν τήν ομίχλη καί να ξεχωρίζουν πρότυπα μεταξύ των παιδιών, αρχίζουν να ξεχωρίζουν περίεργες ομαδοποιήσεις, μερικές φορές μάλιστα βρίσκονται προ έκπλήξεως όταν βλέπουν κάποιο παιδάκι νά κάνη παρέα μέ ένα άλλο πού κατά τή γνώμη τους δέν ταιριάζουν καθόλου, άλλά αύτά όμως είναι μία χαρά μαζί. Στίς μικρές κοινωνίες τού σχολείου ύπάρχει μία άπίστευτη ποικιλία χαρακτήρων παιδιών πού σπάνια θά έχη κάποια νά ζηλέψη κάτι άπο μία άλλη σέ κάποιο άλλο σχολείο, άλλά λες καί είναι «μαγικό», ή κάθε ποικιλία έχει ή όπως μπορούμε εύκολα πλέον νά άντιληφθούμε, διαμορφώνεται έτσι ώστε νά έχη, τον καλο καί τον κακό μαθητή, το ήσυχο παιδάκι καί το σκανταλιάρικο, το όμορφο κοριτσάκι, τά παιδάκια πού είναι ύπέρβαρα ή άκόμη αύτά πού φοράνε γυαλιά, τον γελωτοποιό, τον έπιστήμονα, το σοβαρό, το άτακτο, το παιχνιδιάρικο, το μικροσκοπικο καί το ύπερ- άνεπτυγμένο, τά δειλά καί τά παιδιά τραμπούκους.
Πόσο περίεργο καί συνάμα πόσο άληθινό, άλλά έάν σάς κάνει έντύπωση το πώς συμβαίνει καί μέ ποιό μαγικο τρόπο κάποιος έπιλέγει όλες τίς κατηγορίες, μπορούμε νά καταλάβουμε ότι παρά το γεγονος ότι ύπάρχουν προδιαθέσεις στούς άνθρώπους, ή κάθε ομάδα άνθρώπων διαμορφώνεται καί άπο μόνη της όταν βρεθεί σέ ένα περιβάλλον μέ διαφορετικά συστατικά μέ τέτοιον τρόπο ώστε νά περιέχη όλα τά άπαιτούμενα γιά τήν διατήρησή της σάν άνοικτο ένεργειακο μηχανισμό, σάν ένα θά λέγαμε αύτόνομο σύστημα.
Έτσι πλέον δέν είναι δύσκολο νά ύποθέσουμε πώς αύτο πού είμαστε σήμερα είναι στ’ άλήθεια μία συνάρτηση τής ζωής μας ή γιά τήν οποία άναμφισβήτητα έχει παίξει ρόλο καί ή παιδική μας ήλικία άλλά καί το μέρος όπου φοιτήσαμε άλλα καί το ποιά παιδιά είχαμε τήν τύχη ή τήν άτυχία νά είμαστε μαζί, πού διαμόρφωσαν κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος τή ζωή μας. Λύτες είναι γνώσεις πού όλοι μας μπορούμε νά άνακαλέσουμε εύκολα διότι είναι πολύ καλά χαραγμένες μέσα μας, άλλά είναι καιρός νά τίς χρησιμοποιήσουμε γιά πάρουμε κάποιες άπαντήσεις πού επιθυμούμε.
Σύντομα στήν πορεία τής ζωής μας διαπιστώνουμε ότι αύτό πού ύπερίσχυε όλων σε όλη τήν διάρκεια τής παιδικής καί μετέπειτα τής εφηβικής καί ενηλίκου ζωής μας ήταν πάντοτε τό ίδιο πράγμα, ή άσφαλής επιβίωση καί άναγνώριση άπό τό περιβάλλον μας, ή προσπάθεια επικρατήσεως στόν περίγυρό μας, κοινωνικό άλλά συνήθως επαγγελματικό τομέα ή άέναη επιδίωξη τής άναγνωρίσεώς μας πού θά λειτουργήση συγκριτικά με τά επιτεύγματα πού ύποπίπτουν στήν άντίληψή μας, άλλά πάντοτε και απ’ όλα θέλουμε, χρειαζόμαστε τήν άπόδειξη ότι καλώς βαίνουμε ή επιτυγχάνουμε στίς επιχειρήσεις μας, γινόμαστε διάσημοι ήθοποιοί, δημόσια πρόσωπα, ήρωες τής καθημερινότητος γιά νά μπορέσουμε νά άντικρύσουμε σάν σε έναν καθρέφτη τήν εικόνα πού φανταζόμαστε ότι είναι ικανοποιητική, αύτή πού άλλάζει καί μεταβάλλεται μέσα στά χρόνια άλλά πάντοτε είναι κάτι πού μάς ύπενθυμίζει τό ποιοί είμαστε. Αύτό πώς θά γίνη; Φυσικά μόνο με τήν σύγκριση με τό τί έχουν κάνει οί άλλοι , τό τί έχουν επιτύχει οί άλλοι.
Αλλά μέ ποιά κριτήρια;
Έδώ βρίσκεται όλο τό μυστικό.
Έάν θά μάς έβαζαν κριτες σε διαγωνισμό καί μάς ρωτούσαν ποιοί είναι οί καλύτεροι, τί θά άπαντούσαμε; Ανάμεσα στήν πληθώρα τών γνώσεων καί παραμέτρων πού θά έπρεπε νά συνυπολογίσουμε, άλλά καί νά ύποθέσουμε τί άπό όλα αύτά προηγήθηκε προκειμένου νά διαμορφώση τόν χαρακτήρα κατά συνέπεια νά επηρεάση τή ζωή τους, μόνο ένας κβαντικός ύπολογιστής θά μπορούσε νά άνταποκριθή.
Φτάνει νά φαντασθεΐτε ότι εάν επρόκειτο νά άποφασίσετε γιά τό πόσοι διαφορετικοί τρόποι ύπάρχουν γιά πώς μπορούν θά κάτσουν οί 100 καλεσμένοι σας στόν γάμο σας σε τραπέζια τών 10 άτόμων οί πιθανοί συνδυασμοί πού θά είχατε γιά ένα μόνο τραπέζι τών 10 άτόμων, θά βλέπατε πώς ή επιλογή είναι μία πραγματική πρόκληση διότι οί οί διαφορετικες πιθανότητες θά ήταν τό παραγοντικό τού άριθμού 10, τό όποιο σημαίνει ότι οί συνδυασμοί πού πρέπει νά δοκιμάσετε είναι 3.628.800. Μπορεί τό 10 νά σάς φαίνεται μικρό άλλά οί συνδυασμοί του ξεπερνούν τήν φαντασία σας.
(Σημείωσις: Το παραγοντικό ενός άριθμού – ν – έκφράήει καί τό πλήθος τών δυνατών μεταθέσεων τών -ν- στοιχείων ενός συνόλου, δηλαδή τό πλήθος τών διαφορετικών τρόπων μέ τούς οποίους μπορούμε νά βάλουμε σέ μία σειρά τά -ν- στοιχεία ένός συνόλου).
Όπως καταλαβαίνετε μία αντικειμενική απάντηση είναι αδύνατη για προβλήματα πού απαιτούν παραγοντικές λύσεις, αλλά ή πείρα καί γνώσεις μας, μας διευκολύνουν μέ τήν βοήθεια όλοκληρώσεως πού μας παρέχει ό εγκέφαλός μας να αποκτήσουμε τήν γενική έννοια καί να κρίνουμε μέ αρκετά μεγάλη άκρίβεια τήν ορθή άπάντηση. Τά συστατικά πού θά χρησιμοποιούσαμε είναι αύτά πού γνωρίζουμε οτι αποτελούν τά κριτήρια τά όποια έπιδιώκουν νά έπιτύχουν οί άνθρωποι διαχρονικά καί γιά ποιά από αύτά καταναλώνονται από τούς ανθρώπους οί περισσότερες πηγές ένεργείας, μέ άλλα λόγια θά λέγαμε πού έπενδύουν περισσότερο οί άνθρωποι.
Αύτό αναμφίβολα θά ήταν ένα πολύ καλό ένδεικτικό μέτρο πού θά καθόριζε τήν έπιλογή μας. Ένα μεγάλο μέρος από αύτά θά ήταν νά ύπολογίσουμε τίς αξίες τίς όποιες έπιδιώκουν οί έπιτυχημένοι άνθρωποι καί νά κρίνουμε τά αποτελέσματά τους, οπως είναι ή μόρφωση, ή καλωσύνη, τά χρήματα, ή δημοσιότητα, ή κοινωνική αποδοχή, τό έργο προσφορας καί παρόμοιες αξίες.
Τά παραδείγματα πάρα πολλά καί οί πηγές τους αστείρευτες από λογίους, καλλιτέχνες, συγγραφείς καί έπιστήμονες πού έχουν προσπαθήσει μέ τόν τρόπο τους νά δείξουν ποιές είναι οί μεγαλύτερες αξίες στή ζωή, μέ ποιά πράγματα αξίζει νά ασχολείται ό άνθρωπος, καί γιά ποιά νά θυσιάζη τήν ζωή του.
Κάνοντας αύτές τίς σκέψεις καί όδηγώντας τό κλάσμα σέ ανάγωγο δέν θά αργήσουμε νά αρχίσουμε νά αφαιρούμε πολλά περιττά από τόν διαλογισμό μας, στήν προσπάθεια νά μειώσουμε τίς περιπτώσεις καί μοιραία αφού αισθανθούμε τήν κόπωση από τήν πληθώρα πού δέν θά μπορή νά επεξεργαστή ό εαυτός μας, θα αναγκαστούμε νά ένδοσκοπήσουμε, θά πρέπη νά πάμε πίσω καί νά συνειδητοποιήσουμε πώς έτσι όπως θά είμασταν κι έμεΐς, κάπως έτσι ήταν καί οί άλλοι, όμως έκεΐνοι άκολούθησαν ένα άλλο μονοπάτι άπό τά πολλά καί πήγαν άλλού, άλλά όλοι είχαν κάτι κοινό μεταξύ τους, ολα τά παιδάκια παρά τίς άτελείωτες διαφοροποιήσεις τους σκεφτόντουσαν καί όνειρευόντουσαν τό ίδιο πράγμα. Τήν ύπεροχή!
Ήταν αύτή τό παρουσιαστικό; Ήταν τά ρούχα; ήταν τό άκριβό παιχνίδι ή ή ικανότητα στό παιχνίδι; Μήπως ήταν ή άγάπη καί ή συντροφικότητα τού κοριτσιού μέ τά ζωηρά μάτια καί τήν άλογοουρά πού μάς έκανε νά νοιώθουμε άνώτεροι όλων καί άήττητοι άπό τά στοιχεία τής φύσεως ή αύτή ή έπαρση καί άσφάλεια πού νοιώθαμε όταν είχαμε χρήματα άπό τούς γονείς μας καί ξέραμε ότι ύπάρχουν κι άλλα πολλά; Δέν μάς ένοιαζε στ’ άλήθεια ποιό άπό αύτά θά ήταν μιάς καί τό αίσθημα ήταν σχεδόν τό ίδιο, άπό όλα αύτά ή τροφή ήταν ή ίδια, άλλά είχε άλλες γεύσεις, ήταν τό ότι αισθανόμασταν άνώτεροι άπό τόν καθένα καί σύντομα άφού είχαμε έξοικειωθεί μέ τίς διάφορες έκφάνσεις τής ύπεροχής μας, άλλάζαμε συχνά τίς άξίες όπως ένα μωράκι παίζει μέ τούς κύβους του καί άλλοτε βάζει τόν κόκκινο κύβο ψηλά καί τόν άλλο χαμηλά ή άλλον τόν πετάει γιά νά πάρη ένα άλλο χρώμα άφού στά «άγαθά» καί «σοφά» μάτια του είναι όλα τά ίδια.
Έτσι φτάσαμε νά άνταλλάξουμε στό μυαλό μας τήν άπόδοση στήν τάξη μας γιά νά νά έξασκηθούμε καλύτερα σέ αύτό τό άγώνισμα, κάποιος άλλος δέν ήλθε στήν γιορτή πού θά μπορούσε νά διακριθή γιά τήν άπαγγελία του γιατί έπρόκειτο νά πάη σέ μία άκριβή διασκέδαση γιά τήν όποία θά μπορούσε νά λέη στούς φίλους του τήν άλλη ήμέρα κι άλλος κάθησε στό σπίτι μελετώντας διότι ήθελε νά είναι ό πρώτος στά μαθηματικά, τώρα μάλιστα πού τού είπε ή δασκάλα ότι είναι ό καλύτερος μαθητής κι αύτό είναι ένας τίτλος πού τόν κάνει νά αισθάνεται τόσο καλά γι’ αύτό δέν θέλει νά τόν χάση κι ένας άλλος δέν ήθελε νά πάη στό μέρος πού είχε τήν δυνατότητα πού τόσα παιδιά καί τί δεν θά ’διναν γιά νά βρεθούν σ’ αύτό το μέρος, άλλά δεν έβλεπε τίποτα καλύτερο άπό τήν ώρα πού θά περάση μέ τό κορίτσι μέ τήν άλογοουρά, γιατί αύτό τού έδινε ο,τι χρειαζόταν, τό αίσθημα τής ύπεροχής, τό αίσθημα τού νά αισθάνεται άτρωτος πού γνώριζε τότε καλά, οτι δέν μπορεί νά άντικατασταθή άπό έναν έπαινο στήν τάξη ή ένα βραβείο στό άθλημα, άλλά ούτε καί μέ τήν κούφια ισχύ πού μπορούσαν νά τού προσφέρουν τά χρήματα.
Πάρα πολλά τά παραδείγματα πού έχουν γίνει καί κινηματογραφικές ταινίες.
Οί άξίες δέν μπορούν νά είναι άντικειμενικές, είναι πάντα καί μόνο ύποκειμενικές άλλά άκόμη κι άν αύτή τής άγάπης μπορεί νά έξαγορασθή κάτω άπό προϋποθέσεις, αύτή πού δέν μπορεί νά άντικατασταθή είναι ή αίσθηση τής ύπεροχής, είναι ή αίσθηση τής έξουσίας ή οποία δέν ύπολογίζει θύματα ή χρήματα άλλά είναι άκαταμάχητη σάν αύτήν πού νοιώθουν ολα τά παιδιά σέ ολα τους τά όνειρα οταν ύπερέχουν καί γι’ αύτό άξίζει κάθε θυσία καί κάθε προσπάθεια στή ζωή.
Αλλά τί είναι αύτό τό συστατικό πού «πιστοποιεί» τήν ύπεροχή, ποιο είναι αύτό πού λέει καί στούς άλλους οτι ύπερέχουμε γιατί δέν φτάνει νά τά αισθανόμαστε μέσα μας οπως οταν άγαπάμε τό κοριτσάκι μέ τήν άλογοουρά, άκόμη κι άν είμαστε στήν άφέλειά μας σίγουροι έκείνη τή στιγμή, πρέπει νά τό έκφράσουμε μέ χίλια δά άλλα, με λόγια μέ πράξεις μέ θυσίες, άλλά έάν αύτό πού αισθανόμαστε δέν χρειάζεται ούτε νά τό λέμε ούτε νά τό άναφέρουμε άπλά ολοι νά τό ξέρουν, νά τό σέβονται καί νά τό έκτιμούν γίνεται μόνο φανερό μέ τήν έξουσία. (διάβασε το βιβλίο “Ο Νονός” για να αποκτήσεις κατανόηση του θέματος.)
Ρωτούν πολλοί συχνά “μά τί θέλουν πιά αύτοί οί παγκοσμιοποιητές, δέν έχουν άρκετά πιά γιά ολόκληρες ζωές»; Βεβαίως καί έχουν, άλλά αύτό δέν είναι αύτό πού τούς ένδιαφέρει. Ξεκίνησε σάν ένα φυσιολογικό παιδικό καί άνθρώπινο αίσθημα, αύτό τής ύπεροχής άλλά αύτό άναζήτησε τόν τρόπο νά γίνη γνωστό σέ ολους καί σ’ άκόμη πιό πολλούς καί ο τρόπος ήταν μέσω τής έξουσίας. Αλλά ή έμμονή έγινε αύτοσκοπός καί τό αίσθημα τής ύπεροχής έγινε τοξίνη καί αύτή δηλητηρίασε καί ύποδούλωσε αύτούς πού κατέχουν τήν εξουσία καί έχουν άπαλείψει κάθε άλλη έννοια ύπάρξεως καί πνευματικής άνελίξεως στο όνομα τής έξουσίας τήν οποία μεταφράζουν σαν έπιλογή τής φύσεως, τήν έπιλογή τής έπιβιώσεως του ίκανοτέρου, του ίσχυροτέρου.
Οι παγκοσμιοποιητές φυσικα δέν είναι άνάγκη να έχουν δημοτικότητα, ούτε αυτό τούς νοιάζει· τούς άρκεΐ να ξέρουν οτι αύτό πού θέλουν γίνεται… καί ή πλήρης έπίδραση τοΰ ναρκωτικοΰ έπιτυγχάνεται μέ τό οτι ένας ολόκληρος πλανήτης δισεκατομμυρίων χορεύει στίς έπιταγές τους. Όχι δέν χρειάζεται να είναι διάσημοι, άλλωστε καί οί χασισοπότες βρίσκονται ξαπλωμένοι καί μόνοι τους οταν βρίσκονται ύπό τήν έπήρεια τοΰ χασίς.
Τό οτι ή φύση εύνοεΐ τό ικανότερο είδος καί αύτή ή μερίδα άνθρώπων δείχνει να εύημερεΐ έξ αιτίας τής φυσικής έπιλογής έκ πρώτης όψεως φαίνεται σωστό καί μας κάνει να συσπειρωνόμαστε άπό φόβο, ντροπή καί ένοχές διότι «έμεΐς» δέν τα καταφέραμε σέ έκεΐνα τα παιδικά όνειρα καί τώρα άγωνιζόμαστε να έπιβιώσουμε ύποτασσόμενοι στίς έπιταγές αύτών τών τραμπούκων παιδιών πού είχαμε στήν τάξη μας πού άξιώθηκαν σέ θέσεις έξουσίας καί ορίζουν τή ζωή μας.
Έτσι τό μόνο πού θα μάς άπέμενε θα ήταν να μαζευτοΰμε στήν γωνιά μας καί να κλάψουμε πικρά για τα χαμένα όνειρα τής παιδικής μας ήλικίας , για τήν άδυναμία πού αίσθανόμαστε να ξαναφέρουμε τίς ίδιες αίσθήσεις στό κορμί μας, γιατί αύτό γνωρίζει πια τίς αύταπάτες καί ή λογική βάζει χαλινάρι στίς ονειροπολήσεις μας.
Άλλα για σταθείτε, μπορεί να είναι αύτα σωστά;
Πόσο λάθος είμασταν σαν άνθρωποι καί πόσο πιό σωστοί ήταν αύτοί πού τα κατάφεραν; Πώς είναι δυνατόν άφοΰ κανένας δέν μάς δίδαξε τούς τρόπους κάποιοι να ξέρουν καί κάποιοι όχι; Πώς είναι δυνατόν αύτοί να βρίσκονται στήν έξουσία καί κατα πόσον πιό πολύ ύπεράνθρωποι είναι άπό έμάς; Για να άπαντήσουμε σέ αύτό τό έρώτημα φτάνει μόνο να θέσουμε στήν ύπηρεσία μας τή λογική καί άναζητώντας τίς πιθανές άπαντήσεις να φθάσουμε να διερωτηθοΰμε έαν ολα αύτα είναι ένα τέχνασμα.
Γνωρίζουμε άπό τα παλια χρόνια οτι οί άνθρωποι κατόρθωναν να άποκτοΰν έξουσία, είτε έχοντας γνώσεις τίς οποίες φρόντιζαν να κρατοΰν κρυφές σέ περιορισμένο συγγενικό κύκλο είτε κάνοντας τεχνάσματα (ταχυδακτυλουργικά), τα οποία φαίνονταν μαγικα ή καί θεϊκα σέ αύτούς πού δέν τα ήξεραν. Έτσι κατόρθωναν να άποκτοΰν θέσεις ίσχύος, να γίνονται άρχοντες καί βασιλιάδες, ίερείς ώστε να έπιβάλλουν τήν γνώμη τους καί να δηλώνουν τήν ύπεροχή τους έναντι ολοκλήρων φυλών πού κατόρθωναν να ξεγελάσουν, διότι δέν ήταν κάτι τό διαφορετικό άπό τούς ύπολοίπους, άπλα κατείχαν κάποιες γνώσεις.
Τα όνειρά τους ήταν τα ίδια μέ τών υπολοίπων άλλα σέ διαφορετική κλίμακα, όπως ό εργάτης ονειρευόταν νά έχει ένα σπίτι μέ υπηρέτες, ό άρχοντας ονειρευόταν πώς θά είχε δύο χώρες κάτω άπο τίς διαταγές του.
Οί άνθρωποι πού είναι σήμερα οί παγκοσμιοποιητές, τούς όποίους πιθανώς δέν θά γνωρίσουμε ποτέ, έχουν καταφέρει νά θέσουν ύπό τον έλεγχό τους όλόκληρο τόν πλανήτη διότι βρήκαν τόν τρόπο, ολα τά παιδιά τραμπούκοι νά επικοινωνήσουν μεταξύ τους καί άπλά νά διαπιστώσουν οτι σάν όμάδα έχουν τήν δυνατότητα νά έπιτύχουν πολλά πράγματα, άκόμη καί νά κάνουν πράγματα γιά νά γελάσουν.
Νομίζω δέν χρειάζεται νά σάς θυμίσω καί πάλι τά παιδικά σας χρόνια ή τίς τόσες κινηματογραφικές ταινίες οπου οί παρέα τών σκανταλιάρηδων κάνει φάρσες στούς καλότροπους ή ή παρέα τών τραμπούκων έξασκεΐ λεκτική ή σωματική βία στούς άσθενέστερους. Έάν βρισκόσασταν σέ μία παρέα τέτοια καί κάνατε άστεΐα στούς συμμαθητές σας, θά τό βλέπατε πολύ έλαφριά, άλλά δέν θά σκεφτόσασταν τί έπιπτώσεις θά είχε σέ έσάς έάν βρισκόσασταν έσεΐς στήν θέση τους. Τά παιδιά κάπως έτσι είναι.
Όταν ομως οί τραμπούκοι μεγαλώσουν μέ αύτόν τόν τρόπο άρχίζουν νά άντιλαμβάνονται οτι μέ συγκεκριμένο χειρισμό, τά «άνθρώπινα ζωάκια» συμπεριφέρονται μέ συγκεκριμένους τρόπους πού είναι προβλέψιμοι καί πάντοτε οί ίδιοι. Δέν έχουν άνάγκη ψυχολογικών μετρήσεων καί ύπολογισμών γι’ αύτό καί έφαρμόζουν αύτά πού μαθαίνουν μέ τήν έξάσκηση τής συμπεριφοράς τους. Κάπως έτσι καταλήγουν νά ήγούνται διότι έν άγνοία τους έκμεταλλεύτηκαν τίς άγαθές προθέσεις τού κοινωνικού περιβάλλοντός τους τού όποιου ό σκοπός ήταν νά παράγη πολιτισμό καί όχι επιβίωση, δεδομένης της περιπτώσεως πού ή επιβίωση δέν παίζει πρωταρχικό ρόλο. Έν συνεχεία τό παιχνίδι είναι εύκολο διότι ή ύπεροχή καί ή ισχύς συμβαδίζουν μέ τόν πλούτο καί οί παγκόσμιοι χειρισμοί καί έξαγορές πολιτικών προσώπων ύποβιβάζεται σέ μία απλή ύπόθεση.
Καί λοιπόν, ποιό είναι τό αποτέλεσμα; Αδικία; Αύτή είναι ή φύση; Δέν ύπάρχει Θεός;
Αύτές είναι οί φυσιολογικές έρωτήσεις όταν φθάνουμε σέ αδιέξοδα σκέψεως άλλα έχει σημασία νά έστιάσουμε στίς λεπτομέρειες γιά νά καταλάβουμε. Αύτοί βρίσκονται έκεΐ όπου έχουν έπιθυμήσει καί άναστατώνουν ολόκληρο τόν πλανήτη γιά νά συντηρήσουν τό όνειρό τους, οί ανθρώπινες ζωές δέν έχουν καμμία σημασία, βρίσκονται μέσα στόν κύκλο της φύσεως καί ή φύση κάνει τίς έπιλογές της καί λέει οτι έγώ θέλω τούς παγκοσμιοποιητές διότι αύτοί είναι οί πιό ικανοί. Είναι όμως αύτό άλήθεια; Ή πρόκειται γιά ένα άκόμα τέχνασμα μεγαλύτερου βεληνεκούς τό όποιο δέν έχει τύχει άκόμη ο κόσμος νά καταλάβη;
Έχουν γίνει τόσα μαγικά καί ταχυδακτυλουργικά στήν ιστορία τού κόσμου… άλλα κράτησαν πιό πολύ, άλλα πιό λίγο, όλα έντυπωσίασαν άλλά δέν μπορούν νά ζούν γιά πάντοτε. Είχαμε τόν Yuri Geller νά λυγίζη κουτάλια, πού άνήκει στήν ίδια φυλή μέ τούς μάγους πού έφερναν τις άρρώστιες στούς Φαραώ έβρισκαν νερό μέσα στήν έρημο χτυπώντας ένα ραβδί καί έκαναν θαύματα όπως κάνουν σήμερα οί τρόφιμοι τών φυλακών πού παίζουν τόν παπά στούς δρόμους καί έκμεταλλεύονται τούς άδαεΐς πού νομίζουν ότι μπορούν νά ώφεληθούν άπό ένα γρήγορο κέρδος. Ό Geller άποσύρθηκε διότι τό «μυστικό του» διέρρευσε καί τά θαύματα έπαψαν νά είναι θαύματα διότι γνωρίζουμε πλέον μέ τήν βοήθεια της έπιστήμης τήν φυσική έξήγησή τους. Τί έχουν κάνει λοιπόν; Πού βρίσκεται τό τέχνασμα;
Βρίσκεται στο γεγονός κατά το όποιο θά πρέπει νά βρεθή άντιμέτωπος ό κάθε άνθρωπος πού υπάρχει πάνω στον πλανήτη, καί γιά γιά τήν κατανόηση τοΰ όποίου δέν άπαιτεΐται καμμία ιδιαίτερη ικανότητα ή γνώση παρά ή έπίκληση τής λογικής. Επιτυγχάνουν αύτό πού θέλουν χρησιμοποιώντας όλους τούς άνθρώπους διότι έχουν καταφέρει -έάν μού έπιτραπεΐ ή έκφραση- έναν πυραμιδικό ύπνωτισμό, ό όποιος έχει σάν συνδετικό κρίκο τό χρήμα.
Ό κόσμος έχει ύπνωτισθεΐ νομίζοντας ότι δέν είναι ικανός νά κάνη τίποτα μόνος του χωρίς τό «χρήμα», (τά πράγματα) καί έτσι συντάσσεται μέ αύτούς πού τούς λένε πώς θά έχουν αύτό πού θέλουν.
Θυμάστε κάτι; Όταν ήσασταν παιδιά ύπήρχε κάποιος νά σάς πή τί χρειάζεστε ή ξέρατε άπό μόνοι σας; Υπήρχε κάποιος νά σάς άντιμεταθέση τίς άξίες σας έάν έσεΐς δέν άποφασίζατε άπό μόνοι σας τί ήταν αύτό πού θέλετε πραγματικά καί τί άξία προσδίδετε στό κάθε πράγμα; Φυσικά όχι… καί τώρα αύτό είναι τό όποΐο πρέπει νά κάνετε άλλά έχετε καί ένα μεγάλο προτέρημα. Γνωρίζετε ήδη τό μυστικό τής έπικρατήσεως τών παγκοσμιοποιητών πού άποτελεΐ τό άδύνατό τους σημείο.
Τό άδύνατό τους σημείο είναι ότι γιά νά ύπάρχουν… έχουν άνάγκη έσάς.
Χωρίς έσάς, τήν προσφορά τής έργασίας σας, τήν προσοχή σας, τήν ύποταγή σας, πρό πάντων τίς άγορές σας, αύτοί δέν μπορούν νά ύπάρχουν.
Βέβαια τά λεφτά σας δέν τά χρειάζονται οί ίδιοι, αυτό πού χρειάζονται είναι οί συνήθειές σας… είναι ή τροφή τους γιατί αυτή κρατάει τό δίκτυο πού τούς προσφέρει τήν δύναμη νά βρίσκονται στήν έξουσία καί νά σάς μεταχειρίζονται σάν ποσότητες πληθυσμών πλέον, ούτε κάν σάν μονάδες καί άριθμούς άλλά σάν μάζα μία πλαστελίνη πού κόβουν, τεντώνουν, πλάθουν, άναμειγνύουν μέ άλλες πλαστελίνες άλλων χρωμάτων σέ ένα παιδικό μίγμα όπως βλέπουμε στά νηπιαγωγεία.
Είναι κάτι πού καλούμαστε νά άντιληφθούμε όλοι, πρέπει νά άπαξιώσουμε τήν ύπαρξή τους καί νά τούς άφήσουμε νά πεθάνουν άπό άσιτία.
Αύτά πού κάνουν σαφώς καί δέν άποσκοπούν στόν πλούτο, διότι τόν έχουν άποκτήσει όλον. Αύτό πού τούς μένει πλέον, τό μεγάλο έρωτηματικό τους είναι: «ποιός είμαι»;
Είμαι τελικά ό καλύτερος;
@Αναστάσιος Πατεράκης / 04-2018
https://terrapapers.com/giati-ginetai-polemos/