Αυτό το κείμενο το έχει γράψει η Eleni Kiriakogiannaki. Λέει αλήθειες, έχει γίνει viral σε όλο το FB. Δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε σε όλα, αλλά είναι ένα υπόδειγμα για το πως θα πρέπει να λειτουργεί ένα κράτος.
Για μένα όμορφη χώρα είναι τα έργα των ανθρώπων. Από εκεί κρίνω. Κι εμείς είμαστε κακάσχημοι, ύπουλοι, κακομοίρηδες, πονηροί. Τη χώρα τη χαρακτηρίζει η πλειοψηφία των ανθρώπων, η κύρια νοοτροπία. Όχι οι εξαιρέσεις.
Κομπάζουμε ότι είμαστε Έλληνες και ότι έχουμε την ομορφότερη χώρα του κόσμου. Μαλακίες. Οι αναπτυγμένες χώρες έχουν πάρει τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τον έχουν εφαρμόσει στην καθημερινότητά τους και στους νόμους τους κι εμείς κάνουμε ότι μπορούμε για να τον ξεφτιλίσουμε.
Από όταν πήγα στη Γερμανία, ήθελα να γράψω τις παρακάτω αράδες, αλλά όλο το ανέβαλλα μη θίξω τους φίλους μου με διαφορετικές απόψεις, μην κατηγορήσω την πατρίδα που με μεγάλωσε, μη φανώ υπερόπτης απλώς επειδή κατάφερα να ζήσω σε μια αναπτυγμένη χώρα (στη Γερμανία αναφέρομαι, μην μπερδεύεσαι), μη φανώ αγνώμων σε οτιδήποτε μπορεί να θεωρήσει κάποιος… άλλος.
Αν λοιπόν δε θες να θιχτείς ή δε θες να μπεις σε διαδικασία να υποστηρίξεις το χώμα που πετάς, απλά μη συνεχίσεις την ανάγνωση.
Έχω ανάγκη να γράψω πολλά, να εκφραστώ, να βγω μέσα από το πάπλωμα που κρύβομαι όλες αυτές τις μέρες και κρυφοκοιτώ την τηλεόραση, να αφήσω το μαξιλάρι μου που το έλιωσα στο κλάμα και στο σφίξιμο και να γράψω.
Να γράψω για ό,τι σκέφτομαι και νιώθω, ακόμα και αν οι σκέψεις δεν έχουν ταιριάξει η μια με την άλλη. Δε με απασχολεί τι θα γίνει κατανοητό ή πιστευτό. Έχω ανάγκη να γράψω…
Από όταν μπήκα στην αγορά εργασίας πριν 20 χρόνια, όλο ακούω γι’ αυτό το έρμο κυνήγι της ποιότητας ζωής. Δε μας νοιάζουν τα χρήματα, η δόξα, οι πολυτέλειες. Μας νοιάζει αυτή η … ποιότητα ζωής. Να ΄ναι καλά αυτή η μισητή για τους Έλληνες χώρα, η Γερμανία, που με έμαθε τι σημαίνει ποιότητα ζωής.
Όταν πρωτοπήγα Γερμανία, έμεινα για λίγο στο Μόναχο. Απέναντι από το δωμάτιο μου ήταν ένα νηπιαγωγείο με ποδηλατάκια αραγμένα σε θέσεις πάρκινγκ ποδηλάτων. Κάθε πρωί έβλεπα πιτσιρικάκια, κάποια με γονείς, κάποια ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ, να πηγαίνουν ποδηλατώντας στο νηπιαγωγείο της γειτονιάς τους. Αυτό λέγεται ασφάλεια ζωής.
Μέχρι να φύγω από Ελλάδα, πίστευα ότι τα προϊόντα είναι υπερεκτιμημένα, ότι ό,τι κι αν αγοράσεις, όσο ακριβό κι αν είναι, σε λίγο χρόνο θα χαλάσει, ότι τα αδιάβροχα υποδήματα και ρούχα, στην πραγματικότητα δεν είναι.
Διαπίστωσα, ότι σε μια αναπτυγμένη χώρα, τα προϊόντα είναι τα γνήσια και δεν είναι υπερεκτιμημένα και κρατάνε πολλά χρόνια όσο κι αν τα ταλαιπωρήσεις και οι ραφές δεν ανοίγουν και τα φερμουάρ δε σπάνε και τα αδιάβροχα υποδήματα και ρούχα όντως σε προστατεύουν από το νερό και το κρύο. Στην ίδια ακριβώς τιμή με αυτά της Ελλάδας. Αυτό λέγεται ασφάλεια καταναλωτή.
Τους πρώτους μήνες πλήρωσα 14 κλήσεις για υπέρβαση ορίου ταχύτητας, ακόμα κι αν είχα υπερβεί το όριο κατά 3-5χλμ. Μετά από 14 κλήσεις, το ποδαράκι μου ελάφρυνε στο πεντάλ του γκαζιού και ξέχασα ό,τι είχα συνηθίσει στην Ελλάδα. Αυτό είναι επιβολή του νόμου για την ασφάλεια όλων.
Στον αυτοκινητόδρομο (εμείς δεν έχουμε από αυτό. Αυτό που νομίζετε ότι είναι αυτοκινητόδρομος στην Ελλάδα… δεν είναι.) όταν υπάρχει συμφόρηση, οι λωρίδες ανοίγουν αυτόματα αριστερά και δεξιά και ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης σε περίπτωση ανάγκης. Δεν υπάρχει στον δρόμο ΛΕΑ. Τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ αυτόματα, δεν περιμένουν να γίνει ατύχημα. Αυτό είναι ασφάλεια στους δρόμους.
Όταν οδηγούσα στον αυτοκινητόδρομο κάποια μέρα, είδα από μακριά ένα αμάξι να καπνίζει από πίσω. Μέχρι να καταλάβω τι γινόταν, δυο διαφορετικά αμάξια που φαινόταν ότι δεν είχαν σχέση μεταξύ τους, το κυκλώνουν, ένας από μπροστά του, ένας από το πλάι και το οδηγούν στο πλάι του δρόμου, μέχρι που το σταμάτησαν. Ούτε φωνές και χειρονομίες από τα παράθυρα, ούτε κορναρίσματα, ούτε πανικός. Αυτό είναι εκπαίδευση οδηγών σε καταστάσεις κινδύνου.
Όταν με τράκαραν στον αυτοκινητόδρομο, η ασφάλεια του αυτοκινητόδρομου ήρθε σε ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ, χωρίς ίχνος υπερβολής, τακτοποίησε το θέμα, με συνόδευσε στον αυτοκινητόδρομο μέχρι που βρέθηκα σε κανονική ταχύτητα και αποχώρησε. Από την ασφάλεια του αυτοκινήτου μου αποζημιώθηκα με 6.000€, μαζί με τα έξοδα δικηγόρου σε περίπτωση που χρειαζόταν. Τόσο είχε κοστολογηθεί η ζημιά εξ αρχής και δεν εξαρτιόταν από το συνεργείο που θα το πήγαινα.
Άλλο ότι εγώ έφτιαξα ΝΟΜΙΜΟΤΑΤΑ το αυτοκίνητο στην Ελλάδα με 1.300€ και δεν έχασα τίποτα ούτε από την ασφάλεια, ούτε από την εγγύηση του αυτοκινήτου. Όλο το ποσό των 6.000€ μπήκε κανονικότατα στον λογαριασμό μου και ήταν δικό μου θέμα σε ποιο σημείο της γης θα έφτιαχνα το αμάξι μου. Αυτό είναι πραγματική ιδιωτική ασφάλιση.
Όταν από λάθος της ασφαλιστικής, έμεινε το αμάξι μου ανασφάλιστο για ΔΥΟ μέρες, την τρίτη μέρα ήρθε γράμμα από τον Δήμο που με ενημέρωνε ότι θα μου κόψουν τον κ#λο με ευγενικό τρόπο, αν δεν πληρώσω τα ασφάλιστρα ή ότι θα μου πάρουν τις πινακίδες και το αμάξι θα ακινητοποιηθεί, αλλά για αρχή ας πληρώσω 80€. Έλυσα το θέμα με την ασφαλιστική, πλήρωσε το ποσό, αποκαταστάθηκε το όλο πράμα. Αυτό είναι ασφάλεια προς τους συνανθρώπους μου που συνοδηγώ.
Όταν φίλος μου ήρθε να με βοηθήσει για μεταφορά ψυγείου, στάθμευσε πάνω στο πεζοδρόμιο, γιατί πραγματικά δεν υπήρχε άλλο μέρος που να μην εμποδίζει την κυκλοφορία των αυτοκινήτων, προσέχοντας να αφήσει χώρο να περνάνε οι πεζοί (ή έτσι νομίζαμε). Ήρθε η αστυνομία, μας ενημέρωσε πόσα λεπτά είχαμε παρκαρισμένο εκεί το αυτοκίνητο (μια και συνεχώς υπάρχει περιπολία αστυνομίας στη γειτονιά) και έβγαλε τη μεζούρα (!) να μετρήσει από τον τοίχο του κτιρίου μέχρι το αυτοκίνητο.
Εκείνη τη στιγμή έμαθα ότι η ελάχιστη απόσταση για να περνάει πεζός, καρότσι, κτλ στο πεζοδρόμιο είναι 1,10μ. Φάγαμε πρόστιμο, πληρώσαμε και το γερανό που ήρθε να πάρει το αμάξι, ακόμα και αν δεν το πήρε γιατί το μετακινήσαμε και άχνα δε βγάλαμε. Αν δεν πληρώναμε σε 3 μέρες, θα είχαμε άλλο πρόστιμο. Αυτό είναι σεβασμός στον συμπολίτη που θέλει να χρησιμοποιήσει χωρίς εμπόδια το πεζοδρόμιο.
Καθόμουν με τον Ζόνκε στην κεντρικότερη πλατεία της πόλης που έμενα, περνά κάποιος με βαλίτσα με ροδάκια, κάνουν φασαρία τα ροδάκια στο πλακόστρωτο, μιλάει φωναχτά και ο άνθρωπος στο τηλέφωνο, ενοχλήθηκε ο Ζόνκε και γαύγισε αγριεμένος. Σε λίγα λεπτά έρχονται δυο ευγενέστατοι αστυνομικοί να ελέγξουν την κατάσταση και αν ο σκύλος μου είναι επιθετικός. Ο ένας αστυνομικός μέσα από τον οπλισμό του, βγάζει σκυλολιχουδιές (!) να δώσει στον Ζόνκε για να μπορέσει να τον πλησιάσει. Να το ξαναγράψω να καταλάβετε την εικόνα;
Εννοείται ο Ζόνκε ήταν ήρεμος, έφαγε και τις λιχουδιές του, χαϊδεύτηκε και από τους δύο αστυνομικούς οι οποίοι ήξεραν και τη ράτσα του, έκαναν σ΄ εμένα τυπική σύσταση χαμογελώντας εφόσον διαπίστωσαν ότι ο σκύλος δεν είναι επικίνδυνος και αποχώρησαν χαλαροί. Εκεί, οι αστυνομικοί είναι ευγενέστατοι και προσιτοί και αν χρειάζεσαι βοήθεια, δε φοβάσαι να πας. Αυτό λέγεται ασφάλεια και σεβασμός στον πολίτη (και προς εμένα και προς αυτόν που φοβήθηκε τον σκύλο μου).
Στο Δημοτικό Σχολείο, αν ένα παιδί επανειλημμένα ενοχλεί, παίρνεις τηλέφωνο τους γονείς για να έρθουν να το πάρουν και το κρατούν σπίτι, μέχρι να του μάθουν συμπεριφορά. Είναι ευθύνη της οικογένειας η σωστή συμπεριφορά του παιδιού και όχι του σχολείου.
Όταν μια μαμά διαμαρτυρήθηκε ότι δεν μπορεί να την ενοχλούν στη δουλειά της και δεν μπορεί να φύγει να πάρει το παιδί, η δασκάλα της απάντησε ότι το παιδί της δεν την αφήνει να κάνει τη δουλειά της και παρεμποδίζει τη μάθηση των υπόλοιπων παιδιών. Για το σχολείο θα μπορούσα να γράψω πολλά, αλλά μπορείτε να καταλάβετε από αυτή την εικόνα, τι σημαίνει σεβασμός στο θεσμό του σχολείου. Αυτό ονομάζεται κοινωνικός σεβασμός.
Αν αργήσεις σε κάποιο ιατρείο, κομμωτήριο, γραφείο που έχεις κλείσει ραντεβού, σου τηλεφωνούν στα πρώτα λεπτά να ελέγξουν τι συνέβη, το ραντεβού ακυρώνεται αν δεν πας άμεσα και αρκετές φορές, χρεώνεσαι οικονομικά το ακυρωμένο ραντεβού. Εξαρτάται από το ιατρείο, κομμωτήριο, γραφείο κτλ. Θεωρούν ότι δε σέβεσαι τον επόμενο ασθενή, πελάτη, κτλ που έχει ραντεβού μετά από εσένα. Αυτό ονομάζεται σεβασμός στη συνέπεια, στον χρόνο και στην ανάγκη του άλλου.
Όταν αντιμετώπισε πρόβλημα το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ στο γερμανικό Δημοτικό Σχολείο που δούλευα, στείλαμε επιστολές στα ελληνικό υπουργείο Παιδείας, στο ελληνικό Προξενείο, στην ελληνική Πρεσβεία, στο ελληνικό γραφείο Συντονισμού Εκπαίδευσης, στο γερμανικό Υπουργείο Παιδείας του κρατιδίου, στον γερμανικό Δήμο. Μας απάντησαν οι δυο τελευταίοι. Οι Γερμανοί. Γραπτά κι επίσημα.
Οι Έλληνες ποτέ. Κανείς. Όταν πήγαμε με τον ελληνικό τρόπο στους Έλληνες, δηλ. τηλεφωνώντας, μόνο απαξίωση και απειλές δεχτήκαμε. Όταν πήγαμε με τον ελληνικό τρόπο στους Γερμανούς, δηλ. τηλεφωνώντας, ανταποκρίθηκαν και πρόσφεραν λύση. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ ελληνικού και γερμανικού κράτους απέναντι στον πολίτη.
Όταν άλλαξε ο επικεφαλής στο ελληνικό Συντονιστικό Γραφείο Εκπαίδευσης, αλλάξαν και κάποια πράγματα στις απαιτήσεις δουλειάς μου. Είχα ενημερωθεί διαφορετικά από τον προκάτοχο και διαφορετικά από τον καινούριο υπεύθυνο. Προσπάθησε να μου επιβάλλει παράνομο εργασιακό ωράριο με τη φράση «έτσι κάνουμε εδώ» και όταν ζήτησα επίσημη αποδέσμευση που δικαιούμουν νομικά και νόμιμα, γιατί λόγοι υγείας μου δε μου επέτρεπαν την εξάντληση που μου απαιτούσαν – πέρα ότι ήταν παράνομο – με απείλησε και με εκβίασε στεγνά. Προφορικά. Γραπτά απέφυγε να δώσει οποιαδήποτε παράνομη εντολή.
Απευθύνθηκα στο Υπουργείο και σε δικηγόρο και μόνο στο όνομα του συγκεκριμένου προσώπου έκαναν πίσω. Δεν άντεχα ψυχικά να παλέψω. Δεν ήμουν μαθημένη σε τέτοιου είδους εκβιασμούς και χειρισμούς. Λες και είχα να κάνω με υπόκοσμο. Χρησιμοποίησα λοιπόν τη γερμανική οδό και τον γερμανικό νόμο, στάθηκα και τυχερή σε κάποια συγκυρία και κατάφερα να αποδεσμευτώ. Η Γερμανίδα διευθύντριά μου δεν μπορούσε να πιστέψει ότι φερόταν έτσι κάποιος σε υπεύθυνη θέση. Νόμιζε ότι εγώ δεν καταλάβαινα κάτι σωστά. Το γερμανικό μυαλό της δεν μπορούσε να δεχτεί ότι κάποιος προϊστάμενος μπορεί να φερθεί έτσι στον υφιστάμενό του. Αυτό είναι το ελληνικό κράτος όταν αρνείσαι να υπηρετήσεις τις παράνομες εντολές του.
Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά, θεωρώ όμως ότι έδωσα μια γενική εικόνα τι σημαίνει οργανωμένη, αναπτυγμένη χώρα. Εμείς δεν είμαστε τίποτα από αυτά. Δεν είμαστε καν υπό ανάπτυξη χώρα. Ταξίδεψα πολύ και μέσα στην ίδια τη Γερμανία και σε αρκετές άλλες χώρες, κυρίως ευρωπαϊκές. Αυτά τα 4 χρόνια ήθελα να ζήσω ότι παραπάνω μπορούσα από έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό από αυτόν της χώρας μου. Ήξερα ότι θα γυρνούσα πίσω…
Όταν μιλώ για τη Γερμανία, με ρωτάνε : «Ναι, μα…ποιότητα ζωής, έχει;» Μα, αν αυτά που περιέγραψα δεν είναι ποιότητα ζωής, τότε τι είναι; Το σουβλάκι και ο ήλιος; «Μα το κόστος ζωής είναι υψηλό». Ναι, κι ο μισθός το ίδιο. Τι με νοιάζει αν το κόστος ζωής είναι υψηλό, εφόσον καλύπτεται από τον μισθό; Στη Γερμανία ένιωθα ότι με σέβονται ως πολίτη και ως άνθρωπο. Στις υπηρεσίες, στα καταστήματα, το κράτος. Τα πάντα τακτοποιημένα, ασφαλή.
Όταν ήρθε η μητέρα μου στη Γερμανία και την πήγα από το Πανεπιστήμιο της πόλης, δεν κατάλαβε ότι ήταν το Πανεπιστήμιο. Με ρώτησε : «Και πού είναι τα συνθήματα στους τοίχους;». Ανέβαινε εύκολα τα πεζοδρόμια και μου το είπε. Δεν είχα παρατηρήσει ότι έχουν χαμηλό κράσπεδο και είναι εύκολο για μεγαλύτερους ανθρώπους, μέχρι που μου το είπε. Ταξίδευα και όπου κι αν πήγαινα έβλεπα τάξη. Στους δρόμους, στις πόλεις, στην εξοχή.
Στην Ελλάδα, όσο κι αν ταξίδεψα, όμορφο θα ήταν το Α σημείο και το Β. Η διαδρομή μεταξύ των σημείων είναι άσχημη και επικίνδυνη. Παρατημένα χωριά, παρατημένες περιοχές, επικίνδυνοι δρόμοι. Στις αναπτυγμένες χώρες είναι όμορφη και η διαδρομή. Δεν εννοώ τη φύση. Η φύση είναι πανέμορφη παντού. Τα καμώματα των ανθρώπων κάνουν τη διαφορά.
Για μένα όμορφη χώρα είναι τα έργα των ανθρώπων. Από εκεί κρίνω. Κι εμείς είμαστε κακάσχημοι, ύπουλοι, κακομοίρηδες, πονηροί. Τη χώρα τη χαρακτηρίζει η πλειοψηφία των ανθρώπων, η κύρια νοοτροπία. Όχι οι εξαιρέσεις.
Κομπάζουμε ότι είμαστε Έλληνες και ότι έχουμε την ομορφότερη χώρα του κόσμου. Μαλακίες. Οι αναπτυγμένες χώρες έχουν πάρει τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τον έχουν εφαρμόσει στην καθημερινότητά τους και στους νόμους τους κι εμείς κάνουμε ότι μπορούμε για να τον ξεφτιλίσουμε.
Ομορφότερη χώρα σε τι; Στον ήλιο; Ευτυχώς που δεν τον φτάνουμε γιατί θα τον είχαμε βάψει μαύρο. Στις θάλασσες; Τις έχουμε βρωμίσει και έχουμε χτίσει στον αφρό τους ξενοδοχεία. Κοκορευόμαστε ότι έχουμε φιλότιμο. Τι έχουμε; Φιλότιμο; Ανακάλυψα στη Γερμανία ότι όπου υπάρχει κράτος, δε χρειάζεται το φιλότιμο. Ξαναδιαβάστε τη φράση και σκεφτείτε τη.
Στη Γερμανία και στην κάθε Γερμανία δεν είναι τα πάντα τέλεια, είναι όμως η συντριπτική πλειοψηφία κι αυτό μου αρκεί. Στην Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία είναι άθλια. Εκεί, υπάρχει νόμος και τον τηρούν κι αυτός σε προστατεύει. Αν αδικηθείς, θα βρεις το δίκιο σου και οι ένοχοι θα λογοδοτήσουν. Το αντίθετο δηλ. από ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Δε φοβόμουν να κυκλοφορήσω. Στην πατρίδα μου το βράδυ φοβάμαι.
Κι αν έχετε την ανάγκη να υπερασπιστείτε την Ελλάδα με αυτά που γράφω και να πείτε «Ναι, εντάξει, αλλά εμείς…» τότε να είστε σίγουροι ότι θα συνεχίσουμε να σκοτωνόμαστε στους δρόμους, στις ράγες και στα σχολεία, θα συνεχίσουμε να φυτοζούμε με τα ψίχουλα από τα τραπέζια τους, θα συνεχίσουμε να βιαζόμαστε και να σφαζόμαστε, να κάνουμε μάθημα σε διαλυμένες αίθουσες και να διαλύουμε τα παιδιά μας με την ατελείωτη χωρίς νόημα ύλη...
Να μην υπάρχουν αθλητικές εγκαταστάσεις, να αιμορραγούμε και να κλαίμε από αυτούς που ορκίζονται για την ασφάλειά μας, να καιγόμαστε στα σπίτια μας και να πνιγόμαστε στ’ αμάξια μας, να εξαντλούμε τους γιατρούς μας, να απαξιώνουμε τους εκπαιδευτικούς μας και πάλι όλα από την αρχή με ένα μικρό διάλειμμα το καλοκαίρι για να υποδεχτούμε τους τουρίστες.
Όταν σταματήσουμε να θιγόμαστε για τα αδικαιολόγητα και ενηλικιωθούμε ως χώρα, όταν αποφασίσουμε ότι θέλουμε να δουλέψουμε γι αυτή τη χώρα και όχι ο καθένας για την πάρτη του, όταν οι ίδιοι σταματήσουμε να απαξιώνουμε κάθε κλάδο και αλληλοστηριχθούμε στις πορείες και στις απεργίες, όταν σταματήσουμε να περιμένουμε επιβολή δικαιοσύνης και νόμου από τους παράνομους, όταν ξεβολευτούμε άγρια και για μεγάλο χρονικό διάστημα για να ακολουθήσουμε παραδείγματα αναπτυγμένων χωρών και πατήσουμε τον εγωισμό μας, τότε θα έχουμε τη χώρα που θέλουμε.
Μέχρι τότε… κάντε ό,τι μπορείτε για να προστατέψετε τις ζωές των παιδιών…
Αναρωτιόμουν αν υπάρχει ποιότητα ζωής στην Ελλάδα, αυτές τις μέρες αναρωτιέμαι αν υπάρχει πιθανότητα ζωής στην Ελλάδα.
Eleni Kiriakogiannaki