Η Βρετανική αυτοκρατορία σκότωσε 165 εκατομμύρια Ινδούς σε 40 χρόνια.
Πώς η αποικιοκρατία ενέπνευσε τον φασισμό;
Η Βρετανική αποικιοκρατία προκάλεσε τουλάχιστον 165 εκατομμύρια θανάτους μόνο στην Ινδία σε περίπου 40 χρόνια, σύμφωνα με μια ακαδημαϊκή μελέτη.
Και κατά την διάρκεια σχεδόν 200 ετών αποικιοκρατίας, η Βρετανική αυτοκρατορία έκλεψε τουλάχιστον 45 τρισεκατομμύρια δολάρια σε πλούτο από την Ινδία, υπολόγισε ένας εξέχων οικονομολόγος.
Τα εγκλήματα γενοκτονίας που διέπραξαν οι ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες εκτός των συνόρων τους ενέπνευσαν τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι, τον Στάλιν, (κι όλα του ιδίου φυράματος κατακάθια) οδηγώντας στην άνοδο φασιστικών καθεστώτων που
διέπραξαν παρόμοια εγκλήματα γενοκτονίας εκτός κι εντός των συνόρων τους.Στην έκθεση, οι μελετητές υπολόγισαν ότι η Ινδία υπέστη 165 εκατομμύρια υπερβολικούς θανάτους λόγω της Βρετανικής αποικιοκρατίας μεταξύ 1880 και 1920.
«Αυτός ο αριθμός είναι μεγαλύτερος από τον συνολικό αριθμό θανάτων και από τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, συμπεριλαμβανομένου του ναζιστικού ολοκαυτώματος», σημείωσαν.
Το προσδόκιμο ζωής στην Ινδία έφτασε στο επίπεδο της πρώιμης σύγχρονης Αγγλίας (35,8 χρόνια) μέχρι το 1950, μετά την αποαποικιοποίηση.
Σύμφωνα με έρευνα του οικονομικού ιστορικού Robert C Allen, η ακραία φτώχεια στην Ινδία αυξήθηκε υπό Βρετανική κυριαρχία, από 23% το 1810 σε περισσότερο από 50% στα μέσα του 20ού αιώνα.
Οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν κατά την διάρκεια της Βρετανικής αποικιοκρατίας, φτάνοντας στο ναδίρ τον 19ο αιώνα, ενώ οι λιμοί έγιναν πιο συχνοί και πιο θανατηφόροι.
Μακριά από το να ωφελήσει τον ινδικό λαό, η αποικιοκρατία ήταν μια ανθρώπινη γενοκτονία-τραγωδία με λίγους παραλληλισμούς στην καταγεγραμμένη ιστορία.
Οι ειδικοί συμφωνούν ότι η περίοδος από το 1880 έως το 1920 -το απόγειο της αυτοκρατορικής ισχύος της Βρετανίας- ήταν ιδιαίτερα καταστροφική για την Ινδία. Ολοκληρωμένες απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν από το αποικιακό καθεστώς που ξεκίνησε την δεκαετία του 1880 αποκαλύπτουν ότι το ποσοστό θνησιμότητας αυξήθηκε σημαντικά κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, από 37,2 θανάτους ανά 1.000 άτομα την δεκαετία του 1880 σε 44,2 την δεκαετία του 1910. Το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε από 26,7 χρόνια σε 21,9 χρόνια.
Σε μια πρόσφατη εργασία στο περιοδικό World Development, χρησιμοποίησαν δεδομένα απογραφής για να υπολογίσουν τον αριθμό των ανθρώπων που σκοτώθηκαν από τις Βρετανικές αυτοκρατορικές πολιτικές κατά την διάρκεια αυτών των τεσσάρων βίαιων δεκαετιών.
Ισχυρά δεδομένα για τα ποσοστά θνησιμότητας στην Ινδία υπάρχουν μόνο από την δεκαετία του 1880. Αν χρησιμοποιήσουμε αυτό ως βάση για την «κανονική» θνησιμότητα, θα διαπιστώσουμε ότι περίπου 50 εκατομμύρια υπερβολικοί θάνατοι σημειώθηκαν υπό την αιγίδα της Βρετανικής αποικιοκρατίας κατά την περίοδο από το 1891 έως το 1920.
Πενήντα εκατομμύρια θάνατοι είναι ένας συγκλονιστικός αριθμός κι όμως αυτή είναι μια συντηρητική εκτίμηση.
Τα στοιχεία για τους πραγματικούς αριθμούς δείχνουν ότι μέχρι το 1880, το βιοτικό επίπεδο στην αποικιακή Ινδία είχε ήδη μειωθεί δραματικά από τα προηγούμενα επίπεδα. Ο Άλεν και άλλοι μελετητές υποστηρίζουν ότι πριν από την αποικιοκρατία, το βιοτικό επίπεδο της Ινδίας ήταν «ισάξιο με τα αναπτυσσόμενα μέρη της Δυτικής Ευρώπης».
Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα ποιο ήταν το ποσοστό θνησιμότητας της Ινδίας πριν από την αποικιοκρατία, αλλά αν υποθέσουμε ότι ήταν παρόμοιο με αυτό της Αγγλίας τον 16ο και 17ο αιώνα (27,18 θάνατοι ανά 1.000 άτομα), διαπιστώνουμε ότι στην Ινδία σημειώθηκε ο υπερβολικός αριθμός των 165 εκατομμυρίων θανάτων κατά την περίοδο από το 1881 έως το 1920.
Ενώ ο ακριβής αριθμός των θανάτων είναι ευαίσθητος στις υποθέσεις που κάνουμε για την βασική θνησιμότητα, είναι σαφές ότι κάπου κοντά στα 100 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν πρόωρα στο απόγειο της Βρετανικής αποικιοκρατίας. Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις θνησιμότητας που προκαλούνται από πολιτικές στην ανθρώπινη ιστορία.
Είναι μεγαλύτερος από τον συνολικό αριθμό θανάτων που σημειώθηκαν κατά την διάρκεια όλων των λιμών στην Σοβιετική Ένωση, τη μαοϊκή Κίνα, την Βόρεια Κορέα, την Καμπότζη του Πολ Ποτ και την Αιθιοπία του Μενγκίστου. Αυτός ο εκπληκτικός αριθμός δεν περιλαμβάνει τα δεκάδες εκατομμύρια ακόμη Ινδούς που πέθαναν σε ανθρωπογενείς λιμούς που προκλήθηκαν από την Βρετανική αυτοκρατορία.
Στον περιβόητο λιμό της Βεγγάλης το 1943, υπολογίζεται ότι 3 εκατομμύρια Ινδοί πέθαναν από την πείνα, ενώ η Βρετανική κυβέρνηση εξήγαγε τρόφιμα και απαγόρευσε τις εισαγωγές σιτηρών.
Ακαδημαϊκές μελέτες από επιστήμονες διαπίστωσαν ότι ο λιμός της Βεγγάλης του 1943 δεν ήταν αποτέλεσμα φυσικών αιτιών ήταν προϊόν της πολιτικής του Βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Geophysical Research Letters, παρείχε επιστημονική υποστήριξη για επιχειρήματα ότι οι πολιτικές του Τσόρτσιλ έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην συμβολή της καταστροφής του 1943.
Οι ερευνητές ανέλυσαν μια βάση δεδομένων για την υγρασία του εδάφους που καλύπτει τα έτη 1870 έως 2016 για να ανασυνθέσουν τις γεωργικές ξηρασίες. Μελέτησαν έξι μεγάλους λιμούς στην υποήπειρο μεταξύ 1873 και 1943 και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο λιμός της Βεγγάλης ήταν ο μόνος λιμός που δεν φαίνεται να συνδέεται άμεσα με το έλλειμμα υγρασίας του εδάφους και τις αποτυχίες των καλλιεργειών.
«Η ιδέα ήταν να μελετηθεί η ιστορία των ξηρασιών και των λιμών στην Ινδία και οι παράγοντες που ευθύνονται», δήλωσε ο Vimal Mishra, επικεφαλής ερευνητής και αναπληρωτής καθηγητής στο Ινδικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας, Γκαντιναγκάρ.
«Εκτός από τον λιμό της Βεγγάλης του 1943, όλοι οι άλλοι λιμοί μεταξύ 1870 και 2016 φαίνεται να σχετίζονται τουλάχιστον εν μέρει με την εκτεταμένη ξηρασία της υγρασίας του εδάφους. Αλλά ο λιμός της Βεγγάλης του 1943 δεν προκλήθηκε από ξηρασία, αλλά ήταν αποτέλεσμα πλήρους αποτυχίας της πολιτικής κατά την διάρκεια της Βρετανικής εποχής», είπε στο Al Jazeera.
«Αυτός ήταν ο μόνος λιμός που δεν φαίνεται να συνδέεται άμεσα με την ξηρασία της υγρασίας του εδάφους και τις αποτυχίες των καλλιεργειών», είπε ο Mishra.
Η μελέτη διαπίστωσε ότι η περιοχή που επλήγη από την πείνα, έλαβε βροχόπτωση πάνω από το κανονικό μεταξύ Ιουνίου και Σεπτεμβρίου του 1943.
«Ο λιμός της Βεγγάλης προκλήθηκε από άλλους παράγοντες που σχετίζονται τουλάχιστον εν μέρει με την συνεχιζόμενη Ασιατική απειλή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της ελονοσίας, της πείνας και του υποσιτισμού», ανέφερε η μελέτη που δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο.
Υποστήριξε επίσης ότι τα στρατιωτικά και πολιτικά γεγονότα στις αρχές του 1943 επηρέασαν αρνητικά την οικονομία της Βεγγάλης, η οποία επιδεινώθηκε από πρόσφυγες από την Μιανμάρ, στην συνέχεια την Βιρμανία. Επιπλέον, ισχυρίστηκε ότι οι περιορισμοί εισαγωγής σιτηρών εν καιρώ πολέμου που επιβλήθηκαν από την Βρετανική κυβέρνηση έπαιξαν σημαντικό ρόλο στον λιμό.
Ο βραβευμένος με Νόμπελ οικονομολόγος Amartya Sen είχε υποστηρίξει το 1981 ότι θα έπρεπε να υπήρχαν αρκετές προμήθειες για να ταΐσουν την Βεγγάλη το 1943.
Ο ίδιος ο Τσόρτσιλ ήταν ένας διαβόητος ρατσιστής που δήλωσε: «Μισώ τους Ινδούς. Είναι ένας θηριώδης λαός με κτηνώδη θρησκεία».
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Τσόρτσιλ θαύμαζε επίσης τον ηγέτη των Ναζί Αδόλφο Χίτλερ και τον Ιταλό δικτάτορα που ίδρυσε τον φασισμό, Μπενίτο Μουσολίνι. Οι λόγιοι υποστηρικτές του ίδιου του Τσόρτσιλ παραδέχτηκαν ότι «εξέφραζε θαυμασμό για τον Μουσολίνι».
Ο Ινδός πολιτικός Shashi Tharoor, ο οποίος υπηρέτησε ως υφυπουργός των Ηνωμένων Εθνών, έχει καταγράψει εξαντλητικά τα εγκλήματα της Βρετανικής αυτοκρατορίας, ιδιαίτερα υπό τον Τσόρτσιλ.
«Ο Τσόρτσιλ έχει τόσο αίμα στα χέρια του όσο και ο Χίτλερ. Επεσήμανε τις αποφάσεις που υπέγραψε προσωπικά ο ίδιος ο Τσόρτσιλ, κατά την διάρκεια του λιμού της Βεγγάλης, όταν 4,3 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν εξαιτίας των αποφάσεων που πήρε ή ενέκρινε», τόνισε ο Θάρουρ.
Η βραβευμένη Ινδή οικονομολόγος Utsa Patnaik υπολόγισε ότι η Βρετανική αυτοκρατορία αποστράγγισε πλούτο 45 τρις δολαρίων από την Ινδική υποήπειρο.
Σε μια συνέντευξη του 2018 στον Ινδικό ειδησεογραφικό ιστότοπο Mint, εξήγησε:
Μεταξύ 1765 και 1938, η διαρροή ανήλθε σε 9,2 τρισεκατομμύρια £ (ίσο με 45 τρισεκατομμύρια δολάρια), λαμβάνοντας ως μέτρο τα πλεονάσματα των εξαγωγικών εσόδων της Ινδίας και συνδυάζοντας τα με επιτόκιο 5%. Οι Ινδοί δεν πιστώθηκαν ποτέ με τα δικά τους κέρδη από χρυσό και forex. Αντίθετα, οι τοπικοί παραγωγοί εδώ «πλήρωναν» το ισοδύναμο της ρουπίας από τον προϋπολογισμό -κάτι που δεν θα βρείτε ποτέ σε καμία ανεξάρτητη χώρα.
Η «αποστράγγιση» κυμαινόταν μεταξύ 26-36% του προϋπολογισμού της κεντρικής κυβέρνησης. Θα είχε προφανώς μια τεράστια διαφορά εάν τα τεράστια διεθνή κέρδη της Ινδίας είχαν διατηρηθεί στην χώρα. Η Ινδία θα ήταν πολύ πιο ανεπτυγμένη, με πολύ καλύτερους δείκτες υγείας και κοινωνικής πρόνοιας. Δεν υπήρξε ουσιαστικά καμία αύξηση στο κατά κεφαλήν εισόδημα μεταξύ 1900 και 1946, παρόλο που η Ινδία κατέγραψε το δεύτερο μεγαλύτερο πλεόνασμα εξαγωγών στον κόσμο για τρεις δεκαετίες πριν από το 1929.
Δεδομένου ότι όλα τα κέρδη τα πήρε η Βρετανία, μια τέτοια στασιμότητα δεν προκαλεί έκπληξη. Οι Ινδοί πέθαιναν σαν τις μύγες λόγω υποσιτισμού και ασθενειών. Είναι συγκλονιστικό το γεγονός ότι το Ινδικό προσδόκιμο ζωής κατά την γέννηση ήταν μόλις 22 χρόνια το 1911.
Ο πιο χαρακτηριστικός δείκτης, ωστόσο, είναι η διαθεσιμότητα σιτηρών τροφίμων. Επειδή η αγοραστική δύναμη των Ινδών συμπιέζονταν από τους υψηλούς φόρους, η κατά κεφαλήν ετήσια κατανάλωση δημητριακών τροφίμων μειώθηκε από 200 κιλά το 1900 σε 157 κιλά τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έπεσε περαιτέρω στα 137 κιλά μέχρι το 1946. Καμία χώρα στον κόσμο σήμερα, ούτε καν η λιγότερο ανεπτυγμένη, δεν βρίσκεται ούτε κατά διάνοια στην θέση που βρισκόταν η Ινδία το 1946.
Ο Patnaik τόνισε:
Ο σύγχρονος καπιταλιστικός κόσμος δεν θα υπήρχε χωρίς την αποικιοκρατία και την διαρροή. Κατά την διάρκεια της βιομηχανικής μετάβασης της Βρετανίας, το 1780 έως το 1820, η διαρροή από την Ασία και τις Δυτικές Ινδίες μαζί ήταν περίπου 6% του ΑΕΠ της Βρετανίας, σχεδόν το ίδιο με το δικό της ποσοστό αποταμίευσης.
Μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, η Βρετανία παρουσίαζε ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών με την Ηπειρωτική Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική και ταυτόχρονα, επένδυε μαζικά σε αυτές τις περιοχές, πράγμα που σήμαινε ότι είχε και ελλείμματα στο ισοζύγιο κεφαλαίων. Τα δύο ελλείμματα αθροίζονται σε μεγάλα και αυξανόμενα ελλείμματα του ισοζυγίου πληρωμών (BoP) με αυτές τις περιφέρειες.
Πώς ήταν δυνατό για την Βρετανία να εξάγει τόσα πολλά κεφάλαια -τα οποία χρησιμοποίησε για την κατασκευή σιδηροδρόμων, δρόμων και εργοστασίων στις ΗΠΑ και την ηπειρωτική Ευρώπη; Τα ελλείμματα του BoP με αυτές τις περιοχές διευθετούνταν με την ιδιοποίηση του χρηματοοικονομικού χρυσού και του συναλλάγματος που κέρδιζαν οι αποικίες, ειδικά η Ινδία.
Κάθε ασυνήθιστη δαπάνη, όπως ο πόλεμος, βαρύνει επίσης τον Ινδικό προϋπολογισμό και ό,τι δεν μπορούσε να καλύψει η Ινδία μέσω των ετήσιων συναλλαγματικών της κερδών εμφανιζόταν ως χρέος της, στο οποίο συσσωρεύονταν τόκοι.
***
@Jason Hickel /12 -12 – 2022