Καλά είμαι, Δραπετεύω από τα windows και ανοίγω τα παράθυρα (του Παύλου Α. Στράνα)

ΚΑΛΑ ΕΙΜΑΙ
ΔΡΑΠΕΤΕΥΩ ΑΠΟ ΤΑ WINDOWS,
ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΩ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ.

του Παύλου Α. Στράνα  

Πλησιάζει Πρωτομαγιά, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα γεμίσουν από φωτογραφίες 

με λουλουδάκια, ανθοδέσμες, τριαντάφυλλα, και ευχές, μαζί με το γνωστό απόφθεγμα, δεν είναι 

αργία είναι απεργία.

Θα γεμίσει το ΦΒ, με ευχές για καλή Πρωτομαγιά, που θα εύχεται, ό ένας καθισμένος στην καρέκλα του 

γραφείου του, στο σπίτι, στον άλλον που θα είναι καρφωμένος στην οθόνη του κινητού του.

Όσο για αυτόν που αναφωνεί είναι απεργία, θα  δει την Πρωτομαγιά, σαν μία ευκαιρία για ένα 

τριήμερο με την οικογένεια η τους φίλους του σε κάποιο in προορισμό.

Πλησιάζει Πρωτομαγιά, μόνο που για να την νοιώσεις, πρέπει να είσαι έξω, στη φύση, 

να δεις την Ανάσταση της, κάτω στο χώμα, που γεμίζει από διάφορα ταπεινά αγριολούλουδα, 

να μυρίσεις  την ομορφιά της, στο ζωντανό πράσινο χρώμα των καινούργιων φύλλων που

γεμίζουν τα ξερά κλαδιά των δέντρων, να δεις τις μυρωδιές της, πάνω στα ροδοπέταλα ενός

κατακόκκινου τριαντάφυλλου, που ευωδιάζει λες και σε προκαλεί να χαρείς τα ζωή που 

επανέρχεται, πιο δυνατή, πιο όμορφη, πιο ζωντανή.

Πρωτομαγιά, που την αναγγέλλεις ή την γιορτάζεις μέσα από ένα παράθυρο 15 ιντσών,  ή μπροστά

σε μία οθόνη κινητού 6,5 ίντσες, δεν είναι γιορτή, δεν είναι ανάσταση.
Είναι αργός, προδιαγεγραμμένος θάνατος που μας έχει επιβληθεί με τα χρόνια, τον έχουμε 

αποδεχτεί , τον έχουμε συνηθίσει, τον έχουμε κάνει απόδειξη επιτυχημένης ζωής.
Για φαντάσου.
Τον θάνατο των μυρωδιών, τον έχουμε βαφτίσει σύγχρονη ζωή.
Την εξαφάνιση του χώματος από τη ζωή μας, πρόοδο,
και την κάθε μορφής, αφή, παρενόχληση.
Πως φυλακιστήκαμε μέσα στις επιλογές μας ρε γαμώτο;
Πάμε, ρε.
Πλησιάζει Πρωτομαγιά.
Ας την ζήσουμε.
Απεργία από πληκτρολόγια και οθόνες κινητών.
Απεργία από καρέκλες, πολυθρόνες, και κλειστά παράθυρα.
Απεργία από μουρτζουφλιά, και ενδοσκόπηση.
Ανοίξτε τα παράθυρα στο σπίτι, τόσο που ο ήλιος να σκεπάζει το φώς των λαπτοπ.
Ακόμα και στο παρκάκι έξω από το σπίτι σας,
η Πρωτομαγιά σας περιμένει, καταπράσινη μολόχα και τσουκνίδα μαζί,
εκεί στο λιγοστό χώμα ανάμεσα στις πλάκες πεζοδρομίου.
Άντε, ξεκουνηθείτε.
Πριν  αυτές οι πλάκες πεζοδρομίου,
να σκεπάσουν κάθε άνοιξη στην καρδιά σας.
Κατεβείτε στο δρόμο της άνοιξης, και φωνάξτε στο φίλο σας.
Μην ανησυχείς που δεν είμαι ενεργός στο ΦΒ, και με ρωτάς αν είμαι καλά.
Καλά είμαι,
Δραπετεύω από τα windows, και ανοίγω τα παράθυρα.

Π.Α.Σ.